Berichten

She shed


Beter laat dan nooit, is tegenwoordig mijn motto. Nou ja, vooral voor wat betreft mijn weblog, dan. Ik had het er afgelopen december al over (al is dat pas drie blogposts geleden) en eindelijk had ik tijd om een blogpost te maken over mijn nieuwe werkkamer. Het is een soort huisje van Snoopy geworden (alleen ligt er niemand op het dak te slapen, zo jammer weer) en het is mijn hoogsteigen happy place.

In het Engels schijnen ze dit soort aparte werkkamers ‘she sheds’ te noemen, als tegenhanger van de ‘man cave’. Ikzelf verkies de naam ‘beverhut’ boven ‘she shed’. Die naam heeft een hele lange voorgeschiedenis waar ik je niet mee zal vermoeien. Het is in ieder geval dolkomisch om je dochter te horen zeggen ‘…dat mamma in haar beverhut zit te werken’. Alleen daarom al houden we die naam erin.


De beverhut werd gebouwd met bijna alleen maar tweedehands materialen. De dakpannen, de ramen, het kozijn en de deur, het binnenwerk…ze kregen allemaal een tweede leven. De houten betimmering (Douglas hout) zal met de jaren vergrijzen, wat (hopelijk) mooi zal passen bij de witte baksteen van ons huis. Op de foto hieronder zie je links iets wat lijkt op brandhout: onze oude schutting. Hoe goed hij ook bij het hele jaren ’80 bruin-met-wit thema van de vorige bewoners paste, hebben we hem toch ook maar vervangen. (Ik zou overigens best wat respectvoller over het ding mogen spreken, hij bleef zelfs bij de laatste januaristorm overeind.)

De inrichting van de beverhut is ook voor een groot deel tweedehands. De lockerkast bijvoorbeeld, kocht ik hier. Als je denkt dat een loods ramvol oud kantoormeubilair saai is, dan moet je daar een keer naartoe. Alleen al om de herdershond die er rondloopt te aaien (we hadden direct een klik en zijn nu vrienden op Facebook). Het bureau stond al heel erg lang op mijn verlanglijstje. Ik kocht hem uiteindelijk voor een hele goede prijs op Marktplaats. Het is de Lloyd tafel van Functionals. Grappig genoeg (en tevens in de categorie Lekker Boeiend) was de verkoopster van de tafel tijdens de transactie, net als ik, hoogzwanger.

De houten kasten zijn de IVAR’s van IKEA. Ik vermoed dat ze gebouwd zijn naar het voorbeeld van die kast uit het eerste deel van de Narnia Kronieken, zoveel rotzooi kan erin. Ik wil er nog eens inkruipen, wie weet kom ik in een magisch winterlandschap terecht. De stellingkast is ook van IKEA, hij komt uit de Ypperlig collectie. Daar kan ook veel zooi in, maar bij gebrek aan een achterwand acht ik de kans klein dat hij een portaal naar een magisch parallel universum bevat.

De poster zag ik jaren geleden bij Anki. Hij is van Studio Boot. Ik had er nooit plek voor (het ding is gigantisch, al zou je dat zo niet zeggen), maar aangezien mijn werkkamer een puntdak heeft, past hij hier perfect en kon ik hem eindelijk bestellen. Het idee van het ophangsysteem van houten latjes komt ook van Anki’s blog. Je kan hier lezen hoe je ze maakt. Het kleed is van Ferm Living, de roze paraplubak waar nu posterrollen in staan vond ik bij de kringloop. Je kan er hier meer over lezen. De gele lamp is van Jieldé, die vond ik ook via Marktplaats, evenals de bureaustoel (deze man heeft een loods met o.a. tweedehands Vitra meubilair). De rest van de spiegeltjes en kraaltjes komen voornamelijk uit de kringloop.


En dan dat uitzicht door de dakramen op onze boom. Daar kan geen schilderij uit de kringloop tegenop.

Dichterbij een happy place kan ik niet komen, denk ik. Zeker niet nu er, terwijl ik dit hier zit te schrijven, een ontzettend lief, tevreden baby’tje naast me ligt te slapen in haar wandelwagen. Happy days.

Ontembare positiviteit en niet te stoppen veranderdrift


We kochten de servieskast in onze woonkamer in 2010, vlak nadat we ons huis verkocht hadden en in een tijdelijke woning zouden trekken. Het klinkt misschien een beetje vreemd, dat ik een servieskast kocht terwijl we naar een tijdelijk huis zouden gaan…en eigenlijk is het dat ook. Ik herinner me nog dat de vriend wiens huis we gingen huren, heel positief reageerde op ons voorstel om onze nieuwe Marktplaatsaanwinst direct maar neer te zetten in wat toen nog zijn huis (en pas een paar weken later de onze) was. Het is misschien slim om te vermelden dat het een goede vriend is van mijn Lief, die ook nooit ergens een probleem in ziet. Soort zoekt soort. Hij was zelfs blij met zijn tijdelijke nieuwe meubel. De tranen springen me bijkans in de ogen van zoveel ruimhartigheid.

De servieskast (hier op zijn oude plekje in ons tijdelijke appartement – het voelt als een leven geleden) verhuisde daarna mee naar ons huidige huis. Hij kreeg een nieuwe kleur aan de binnenkant (een kleur die ik koos toen ik zwanger was en waar ik nooit 100% tevreden mee was, maar niet zeggen tegen mijn Lief want die heeft hem toen geverfd…er zijn mensen om minder gescheiden) en zo heeft hij jarenlang bij de keuken gestaan, met een constant wisselende verzameling spullen erin.


Maar zoals dat gaat met alles in ons huis (alhoewel we een grens trokken bij kinderen en huisdieren) was ook die servieskast op een dag aan vervanging toe. Ik wilde er iets strakkers (voor zover de vorige kast dat nog niet was) voor in de plaats, met veel (onzichtbare) bergruimte onderin, zodat Jet zelf het speelgoed pakken kan waar ze op dat moment voor in de stemming is. (Meestal is dat álles in een keer waarna ze naar buiten vertrekt om met een bakje water en een stok te gaan spelen.)

Deze nieuwe kast vond ik verrassend snel via Marktplaats (zet mij op een eiland met wifi en ik vermaak me kostelijk met die app). En omdat mijn Lief net zo ruimhartig en positief is als voornoemde vriend, zag hij natuurlijk geen enkel probleem in het regelen van een kar en het rijden naar een oord hier ver vandaan voor die nieuwe kast. Dat ons huis met zijn ontembare positiviteit en mijn veranderdrift nog niet is veranderd in een uitdragerij mag een godswonder heten.


Deze kast is een metalen Mewaf laboratoriumkast uit 1954. Ik ben er (ook al zo verrassend) ontzettend blij mee. Hij is lager, breder én lichter dan onze vorige kast en het lijkt wel alsof hij al jaren op deze plek staat. Er kan een shitload aan boekjes, Duplo, Fabuland, puzzels en andere meuk achter die deuren. Onze dochter beheert namelijk naast haar speelgoed verschillende verzamelingen takken, stenen, kroondoppen, lege slakkenhuisjes en zand. Heel veel zand. Soms denk ik weleens dat ik het leven heb geschonken aan een zandmannetje. Ons zandmannetje heeft hoe dan ook veel uitpakplezier met deze kast en wij – naast het plezier van de aanblik van die kast – met het feit dat die verzamelingen nu een eigen plek hebben. Iedereen tevreden!

Als je het trouwens leuk vindt om mijn columns voor het AD te lezen (de reden dat ik hier niet altijd meer wekelijks te vinden ben) dan kan je ze hier allemaal terugvinden. Er blijft na het schrijven voor de krant, vtwonen en andere opdrachtgevers, niet altijd inspiratie of tijd over om lollig te doen op mijn blog. Ik prijs me gelukkig dat ik dat tegenwoordig zeggen kan, trouwens. Als je wil weten in wat voor duistere uithoek van Nederland ik iets moois opgegraven heb, dan ben ik meestal wél op Instagram te vinden. Het is maar dat je het weet!

After…not a lot of debate, actually, we replaced the old, oak cabinet in the kitchen for a ‘new’ one. Its replacement – which we found on Marktplaats (our Dutch Craigslist) – is a 1954 metal lab cabinet made by Mewaf. I think it fits our interior way better. It’s a bit sleeker, modern (as far as you can say that about a cabinet that’s 60 years old) and I love its bright off-whitegreyish colour. It already feels like it has been in our living room for years, strangely enough. I also wanted it to have enough storage for our daughter’s books, toys, Duplo and other bits and bobs that come with a child that manages to withold several collections of stones, branches, empty snail shells, crown-caps and sand. A helluva lot of sand. (sometimes I feel I gave birth to a baby sandman. True words.). You would faint if you knew how much junk the lower parts of this cabinet withholds. Which is just perfect in many many ways.

Daisy

daisy-1
Het zal je misschien verbazen, maar in mijn vrije tijd ben ik afvalsorteerder. Tegen wil en dank, maar het is voor het goede doel. Dat zit zo: wij hebben maar liefst 4 kliko’s (of hoe die dingen ook mogen heten, bij ons heten ze kliko’s, maar ik het ook weleens gehoord dat ze silo’s genoemd worden). Ons afval verdelen we over die kliko’s. Plastic bij plastic. GFT bij GFT, papier bij papier, restafval bij restafval, Molly’s bij Molly’s, etc. etc. 

daisy-3
Ik vind het een prettige gedachte dat wij met al dat afval scheiden een bijdrage leveren aan het milieu. Tenminste, ik hoop dat dat de reden is van deze verkapte manier van werkverschaffing. Het is ook de enige reden waarom ik het trouw doe, alhoewel onder luid gemor. Je blíjft namelijk naar die kliko’s lopen. Waarmee ik wel mijn hersens een dienst schijn te bewijzen, want beweging is één van de beste dingen die je voor een gezond stel hersens doen kan. En oké, het geeft dus ook inzicht in de hoeveelheid afval die een driekoppig gezin produceert, ook dat heeft een functie. Dus ik doe het. Maar met gemor. Ook omdat dat een prachtig woord is, trouwens. Gemor.

Naast het scheiden zelf en het inzicht dat de mensheid afschuwelijk veel verpakkingsmateriaal voortbrengt, heeft dit, jawel, zelfs nóg een voordeel. De afvalbak in de keuken zit een stuk minder snel vol. Wij hebben nooit meer (of: amper nog) ruzie over wie er nu weer de afvalzak gaat vervangen. Dus (en hou je vast, er komt nu een héle flauwe woordgrap) áls we ooit besluiten te gaan scheiden, ligt het niet aan dat afval scheiden. Ghè!

daisy-2
Maar alle gekheid op een stokje en even terug naar die prullenbak. Ik had de mosterdgele (al heet het op de website Daisy Yellow) prullenbak van Brabantia al even in de smiezen. Als in: dat ik hem wilde bezitten. De prullenbak ervoor functioneerde prima, al struikelden we aan de lopende band over zijn pedaal. Dat metalige geluid, van een voet die in aanraking komt met een uitstekend pedaal, was inmiddels een geluid dat bij ons huishouden hoorde. Vertrouwd, maar desalniettemin vrij irritant voor degene die aan de voet vastzat.

Onze nieuwe gesponsorde Brabantia is lager en breder, een stuk lichter en zijn pedaal een stuk minder ‘in your foot‘. Ergo: hij komt minder ver de kleine ruimte die onze keuken is in. Het deksel valt zachtjes dicht via een soft-closure techniek. Wat dan weer als nadeel heeft dat we het niet meer horen als onze dochter weer eens een vork/beker/boek/speelgoedje in de prullenbak gooit. Om daarna ontroostbaar te zijn om het verdwenen artikel.

daisy-4
Brabantia doet met deze prullenbakken ook een duit in het afvalzakje (het loopt de spuigaten uit vandaag, met die woordgrappen): voor iedere prullenbak die ze verkopen steunen zij The Ocean Cleanup bij hun strijd tegen de plastic soep in onze oceanen. Kijk, alle beetjes helpen. Daarom loop ik iedere dag gewoon weer een keer of tien naar onze kliko’s. Als dat het minste is wat ik voor ons milieu kan doen, dan doe ik dat. Al dan niet morrend.

A lot of super lame waste-related puns, waste separation and about our new musterd yellow waste bin made by Dutch brand Brabantia

De wet van de remmende voorsprong

Slaapkamer - Oh Marie!
Een aantal weken geleden schreef ik in mijn gastpost voor vtwonen.nl over onze gerestylede slaapkamer. Ik ben vrij laks met het delen van mijn gastpost voor vtwonen op mijn eigen blog, maar ik ga proberen mijn leven te beteren. Komt ie!

Slaapkamer - Oh Marie!
Het verhaal achter onze slaapkamer is best leuk om te vertellen. Daarvoor moet ik eerst terug naar het moment dat we ons vorige huis verkochten.

Op de muur in de slaapkamer van ons vorige huis zat namelijk het sloophoutbehang van Studio Ditte. Toen nog super hip en extreem duur. Toen we het huis verkochten en de nieuwe bewoners wat maten op kwamen nemen, liet de nieuwe eigenares onomwonden weten wat ze van dat behang vond. Die mening was niet mals. Licht gekwetst besloten we het behang mee te verhuizen. Het kwam – oh wonder! – heel van de muur waarna we het in ons nieuwe huis weer op dezelfde plek achter ons bed hingen. De nieuwe bewoners bedankten ons nog voor de moeite. Tja.

Daarna moesten er gordijnen op de nieuwe slaapkamer komen. Ik koos voor zware, blauw velours gordijnen tot op de grond. Een kleur blauw die, zo bleek toen de gordijnen klaar waren, wel erg veel overeenkomst vertoonde met de huid van een smurf. Je kan ze hier bekijken op (heel erg oud) archiefbeeld. Ik vond deze blogpost op mijn blog terug door te zoeken op ‘smurf’. Dat zegt genoeg.

Slaapkamer - Oh Marie!
Ach, die slaapkamer was goed voor het moment. Sinds 2010 zijn de andere kamers ontelbare keren geshuffeld, veranderd, opgeruimd, geschilderd en behangen, maar de slaapkamer bleef zoals hij was. Het zal de wet van de remmende voorsprong wel zijn. Het was de eerste kamer die na de verbouwing af was en áls we er waren was het er toch donker door die dikke smurfgordijnen.

Slaapkamer - Oh Marie!
Tijdens onze vakanties in Scandinavië ontdekten we echter hoe prettig het eigenlijk is om met het vroege ochtendlicht wakker te worden. Niet dat dat van harte gaat – ik ben slechts een soort van ochtendmens geworden door mijn dochter – maar wakker worden gaat wel gelijkmatiger als het licht op je slaapkamer minder gelijkenis vertoont met een kelder.

En als we de gordijnen dan toch gingen veranderen, dan maar meteen de hele kamer.

Er kwam een plan en een kleurenpalet. En het voornemen om met kleine ingrepen een groots effect te bereiken. Twee factoren moest ik opnemen in deze plannen: het bed en de tafeltjes ernaast zouden blijven. Het bed is een oudje van Lundia, maar heel praktisch door de bergruimte die eronder zit (en lekker hoog, want in mij schuilt een oma die van een hoge instap houdt). De tafeltjes van Ikea zijn ook al stokoud, maar de enige die hoog genoeg waren naast het bed. Never change a winning team.

Slaapkamer - Oh Marie!
Voor de gordijnstof koos ik stof van Tas-ka. In eerste instantie voor de grijze 210 grams variant van Lommer, maar omdat ik meer meters nodig had dan Tas-ka op voorraad had, uiteindelijk voor de roze versie. Dik genoeg om het felste licht te filteren, maar niet geheel verduisterend. Ik liet de gordijnen maken bij Knip en Klaar.

Het behang verdween, de muur werd weer wit. Achter het bed staat nu een rek uit de tijdelijke Bråkig collectie van Ikea uit 2014. Ik vond hem via Marktplaats. De lampjes van karton zijn van Seletti, ik verving hun groene snoer met grijs snoer van Stoersnoer. De geslepen vijftigerjaren spiegel met oranje gloed komt ook van Marktplaats. Sprei, bordeauxrood kussentje en beddengoed van HEMA. De foto naast het bed maakte ik zelf, net als de blokjeshanger. Verder verving ik de saaie knopjes op het bed met houten knoppen van de bouwmarkt die ik roze verfde.

We schoven het bed, tot slot, een halve meter van het raam af. Het geeft aan de raamkant niet alleen meer ruimte, de kamer lijkt er groter door. En, ook niet onbelangrijk, we stoten onze hoofden nu niet meer steeds aan de schuine wand.

Zes jaar heeft het geduurd om tot een slaapkamer nieuwe stijl te komen. Zes jaren lang hoofden stoten en moeilijk wakker worden. Dat is blijkbaar wat de wet van de remmende voorsprong met een mens doet.

A blogpost about our restyled bedroom, the only room in our home that has been the same since we moved in. Up until now!

Bewaren

Binnenkijken: een huis om op te eten

Binnenkijken Lonneke Bubblemint - Oh Marie!
Het zou me niet verbazen als er ooit eens iemand heeft geprobeerd om een hap te nemen uit iets in het interieur van Lonneke Huijbregts. Je kan het immers niet weten, met die snoepkleurtjes. De spullen uit Lonneke’s huis komen uit alle windstreken, maar stammen qua uiterlijk allemaal af van de familie van de ‘Sundae Dulcis‘, oftewel: het ijsje. Om die reden kan je in haar huis zomaar een piepklein Hello Kitty autootje tegenkomen, een schuursponsje met een gezichtje, of mokjes die zo zoet zijn dat je geen suiker in je koffie meer nodig hebt. Een aantal jaar geleden verzette Lonneke haar bakens van voormalig gymdocent naar creatief conceptontwikkelaar en opereert nu onder de naam Bubblemint. Die naam zegt ons dat de liefde voor pastels bijzonder diep zit!

Binnenkijken Lonneke Bubblemint - Oh Marie!
Ha Lonneke, vertel eens iets over jezelf?
Ik ben Lonneke, 34 jaar en ik woon in Eindhoven. Ik ben getrouwd met Dragan en heb 2 kinderen: Noa van 5 en Max van 3. Mijn bedrijf heet Bubblemint en ik bedenk concepten en producten voor bedrijven.

Binnenkijken Lonneke Bubblemint - Oh Marie!
Binnenkijken Lonneke Bubblemint - Oh Marie!
Hoe ben je van de sportacademie bij Artemis terecht gekomen?
Ik heb altijd proberen te doen waar ik het meest gelukkig van werd. Zo koos ik na de HAVO voor de sportacademie. Een te gekke opleiding waar ik van genoten heb en die me gevormd heeft als mens. Na mijn diploma heb ik ongeveer 6 jaar gewerkt als gymdocent. Ik heb basisscholen geholpen om hun bewegingsprogramma’s op orde te krijgen en verder te denken dat blokjes voetbal en trefbal. Ik merkte dat voor mij de uitdaging lag in het bedenken van nieuwe dingen en de beleving voor de kinderen. Ik vond in Artemis een opleiding die me zou helpen om ideeën vorm te geven en anders te leren kijken naar dingen. Er werd een stuk creativiteit in mij aangewakkerd en sindsdien ben ik conceptueel bezig.

Binnenkijken Lonneke Bubblemint - Oh Marie!Binnenkijken Lonneke Bubblemint - Oh Marie!
En wat doe je tegenwoordig? Je bedenkt concepten?
Ja, dat klinkt misschien vaag, het is ook heel breed. Maar in de praktijk komt het erop neer dat ik altijd bezig ben met om me heen te kijken en te zien wat er gebeurt in onze veranderende maatschappij. Wat willen mensen? Wat ligt er in de winkels? Welke dingen gaan belangrijk worden in de toekomst? Deze informatie kanaliseer ik voor bedrijven. Ik adviseer ze waar het in hun marktsegment naar toe gaat en hoe ze daarop in kunnen spelen met nieuwe producten, diensten of campagnes. De  laatste tijd ligt de focus vaak op het verbinden van online en offline. Dat wil zeggen: het op creatieve manier verbinden van bedrijven met creatieve online influencers. Een toffe uitdaging omdat het een nieuwe weg is die nog niet veel bewandeld is, maar een die in de toekomst heel belangrijk gaat worden.

Binnenkijken Lonneke Bubblemint - Oh Marie!Binnenkijken Lonneke Bubblemint - Oh Marie!
Wat zou jouw droomproject zijn?
Het liefste ga ik voor kwaliteit. Een paar te gekke eigen projecten met inspirerende mensen en mooie merken, naast het spotten van trends, het geven van advies, coaching en productontwikkeling. Hiervoor ben ik pro-actief bezig en bedenk concepten die ik via mijn netwerk voor kan leggen aan mooie bedrijven. Zo heb ik bijvoorbeeld vorig jaar een toffe samenwerking gedaan met de Efteling. Het lijkt me te gek om samen te werken met merken als Adidas, Smeg of KLM.

Binnenkijken Lonneke Bubblemint - Oh Marie!Binnenkijken Lonneke Bubblemint - Oh Marie!Binnenkijken Lonneke Bubblemint - Oh Marie!
Wat is je favoriete interieur item?
Mag het er maar één zijn? Uhm…dan denk ik onze Eames stoelen, of onze mintkleurige Kitchen Aid. Maar eigenlijk hou ik gewoon heel erg van de enigszins chaotische mengeling in ons huis van design, Ikea en het moois dat ik meenam uit het buitenland.

Binnenkijken Lonneke Bubblemint - Oh Marie!
Wat is de grootste uitdaging van wonen met kinderen?
Dat het altijd een rommeltje is. Nu vind ik een beetje rommel niet zo erg en zelfs wel gezellig, maar het feit dat er altijd overal wel iets op de grond ligt (hoe vaak je het ook opruimt) kan me wel storen. Het feit dat je interieur zich vult met kinderspullen vind ik trouwens niet zo storend. Ik hou van kleur en vind het sfeertje van een huishouden met kinderen heel gezellig. Natuurlijk is het wel prettig als ook de kinderspullen mooi zijn!

Binnenkijken Lonneke Bubblemint - Oh Marie!Binnenkijken Lonneke Bubblemint - Oh Marie!
Jullie interieur heeft de kleur van ijsjes! Wij houden van ijsjes. Wat is je favoriete kleur en wat is je favoriete ijsje?
Van oudsher is mijn favoriete kleur (heel verrassend) mint geweest. Zelfs als kind moest mijn kamer in die kleur. Inmiddels is roze ook behoorlijk favoriet en geel, blauw…wit…haha. Vooral heldere, vrolijke kleuren doen mijn humeur goed. Ik hou ook van ijsjes: after eight, citroenijs, raketjes en caramel…ik kan nooit kiezen.

Binnenkijken Lonneke Bubblemint - Oh Marie!
Noem eens de drie leukste dingen die normaliter op een dag gebeuren?
Koffie. Ik hou van koffie en kan echt genieten van een kop zwarte koffie in de morgen of een heerlijke cappuccino met mijn kids of op een terrasje. Koffie uit een mooie beker, koffie met mijn moeder of vriendin, eigenlijk gewoon koffie in het algemeen.
Mijn kinderen. Het hebben van kinderen is zo’n verrijking voor mijn leven. Het relativeert alles en hoe druk ik ook ben, ik kan intens genieten van een knuffel, kletspraat of gewoon tijd met mijn gezin.
Vrijheid. Sinds ik volledig zelfstandig ondernemer ben geniet ik elke dag van de vrijheid die me dat geeft. Dat ik zelf kan bepalen wanneer ik naar buiten ga, afspreek of achter de computer zit. Dat dat betekent dat ik vaak ’s avonds of ’s nachts werk neem ik voor lief. Wat een geluk!

Binnenkijken Lonneke Bubblemint - Oh Marie!1918Binnenkijken Lonneke Bubblemint - Oh Marie!
Hoe is jouw stijl geëvolueerd?
Ik was voor Artemis niet zo bezig met design en stijl, maar heb altijd van kleur gehouden. Ik zocht kleuren en items die me vrolijk maakten of een vakantiegevoel gaven. Door Artemis ben ik anders gaan kijken en een perspectief gaan vormen. Hoe meer je ziet, hoe beter je weet waarom je iets wel of niet mooi vindt en hoe dat komt. Zo kan ik me storen aan slechte imitaties van design, maar vind ik het wel tof dat merken inspelen op trends en iets unieks op de markt brengen. Ik geef toe dat ik verwend ben door het reizen voor mijn werk. Ik heb veel gezien en ben niet zo snel meer onder de indruk van dingen. Aan de andere kant is dat maar goed ook, ik merk dat ik nu liever iets unieks koop dan dat ik alles wil hebben dat in de winkels ligt.

Binnenkijken Lonneke Bubblemint - Oh Marie!Binnenkijken Lonneke Bubblemint - Oh Marie!
Wat was een magisch moment in jouw leven?
Dat zijn er meerdere, onder magisch versta ik dingen die me verwonderen. Zoals meisjes met roze haren en pastelkleurige huizen in Tokyo, gekleurde unicorn-bagels in Brooklyn, New York en het zonnetje dat schittert op het water in Stockholm. Het bezoeken van steden in het buitenland zorgen voor magische ervaringen. Maar ook mijn kinderen zorgen daarvoor, hun ontwikkeling gaat zo snel dat ik me bijna dagelijks wel verwonder over een uitspraak of iets wat ze ineens blijken te kunnen. Misschien niet helemaal magisch, maar bijzonder is het wel. De kunst is om genoeg rust in je leven te houden om al die dingen te blijven zien en dat is met een druk huishouden en een eigen bedrijf nog best een uitdaging.

Binnenkijken Lonneke Bubblemint - Oh Marie!Binnenkijken Lonneke Bubblemint - Oh Marie!Binnenkijken Lonneke Bubblemint - Oh Marie!
Wat is het beste advies dat je ooit in je leven kreeg?
Doe wat je leuk vindt. Mijn ouders hebben me altijd gestimuleerd om mijn hart te volgen. Gelukkig zijn is het hoogst haalbare in het leven. Zoek uit wat je blij maakt en werk er hard voor om daar verder mee te komen. Het volgen van je hart en passie leidt naar geluk en het benutten van je talenten.

Binnenkijken Lonneke Bubblemint - Oh Marie!Binnenkijken Lonneke Bubblemint - Oh Marie!
Een pot goud aan het eind van de regenboog of een ontmoeting met een pratende eenhoorn. Welke zou je kiezen?
Een pratende eenhoorn natuurlijk. Mijn dochter zou alles willen horen over wat die dan te vertellen zou hebben!