Berichten

Happy birthday to me

Happy birthday to me - Planet Fur
Happy birthday to me - Planet Fur
Wat plaatjes van ons huis, zo op mijn verjaardag. Ik had beloofd om de winnaar van de Printic give-away gisteren bekend te maken, maar ik kreeg voor mijn pré-verjaardag een zieke baby cadeau, dus moest ik veel knuffelen, troosten en slaapjes doen met Jetje. Geen straf voor mij, maar voor haar is het toch fijner als ze weer beter is. (Als iemand nog gouden tips heeft hoe een snibverkouden baby wat verlichting te geven, dan hoor ik ze graag!) Maar de winnaar van de give-away dus. Bedankt voor al jullie leuke comments, ik ben (gelukkig) niet de enige die zich schuldig maakt aan het nalaten van het maken van fotoboeken. Random.org heeft gesproken, de winnaar van de Printic prints is Mirjam! Stuur je me even een berichtje op info[at]ohmarie.nl?

Zo. Ik ga in de lampen hangen (haha). Of beter nog: bijslapen. Tot snel!

A few pretty images of our home, on my birthday today. I promised to announce the Printic prints winner yesterday, but our little girl got ill and so I spent my day snoozing, cuddling and comforting her. Not that there’s anything in the world I’d rather do, but for Jet it would be nice if she feels better soon. Thank you all for your lovely comments, the winner of the Printic give-away is Mirjam, congratulations!

Now I’m gonna party like it’s 1999. Or better yet: trying to do something about this sleep deprivation. Ta!

House of cards

Home flora - Lilac
Home flora - Lilac

Zwanger zijn is, in mijn geval, fysiek vergelijkbaar met een kaartenhuis. Een kaartenhuis dat soms met stevig plakband aan elkaar vast lijkt te zitten, maar van de een op de andere dag toch in elkaar stort. Ik heb, voor zover ik dat niet al had, nog meer respect gekregen voor al die vrouwen op aarde die al een of meerdere zwangerschappen doorstaan hebben. Of de vrouwen die het doorstonden of doorstaan in een tijd of land waarin de kennis omtrent zwangerschap nog in zijn kinderschoenen stond of staat. En je maar gewoon met je zwangere lijf aan de bak moet, zonder de moderne faciliteiten waar wij mee gezegend zijn.

In Australië leeft de Kiwi, een loopvogel (die er ook nog eens heel schattig uitziet) die d0or een nare speling van de evolutie nogal grote eieren legt. Zó groot dat het ei alle ingewanden van het vrouwtje aan de kant drukt, waardoor ze op het einde van haar zwangerschap zoveel pijn heeft dat ze alleen nog maar zielig verstopt in de struiken kan wachten tot ze het ei leggen kan. (Ik heb deze informatie niet uit mijn dikke duim gezogen, het is terug te zien in Stephen Fry’s ‘Last chance to see’ – een parel van een serie trouwens). Er zijn dagen dat ik me net een Kiwi voel. Alhoewel die Kiwi, als ze zou kunnen praten, me zou aanmerken als ‘lightweight’ en ‘drama queen’. Mijn baby neemt immers geen 80% van mijn lichaam in beslag. Goddank.

Zoals altijd is er die ene moderne uitvinding die geheel losstaat van het baby-gebeuren, maar die me altijd weet op te beuren: fotografie. Tijdens een wandeling legde ik met mijn Fuji Instax de lente vast, maar maakte uiteindelijk mijn favoriete foto (en best gelukte – geen nabewerking mogelijk!) in onze eigen achtertuin. Ik kan inmiddels een behoorlijk kaartenhuis bouwen met alle Polaroids die ik maakte. Eentje die met plakband (of nog beter: duct tape) in elkaar zit. Zodat ie lekker niet kan instorten.

About how my pregnancy fysically often feels like a house of cards that can collapse from one day to another. And how photography gets me through the day, like it always does.

Polaroid - Blossom