Berichten

Zomerherinnering van Marloes de Vries

/5 Reacties/in , , /door
zomerherinnering marloes de vries - oh marie
De foto hierboven is genomen vlak voor het moment dat Marloes de Vries, op haar verzoek, eens even flink werd gekortwiekt door vriendinnetje Fia. Tenminste, zo stellen wij het ons voor. Marloes moest niets hebben van meisjes-meuk. ‘Doe mij maar een Transformer, zoals mijn buurjongen Dirk, alstublieft dankuwel.’ Hoe anders liggen de zaken 20 jaar later!

Neon-strikken en Dirk
– Tekst en foto Marloes de Vries

De treindeur gaat open en naar binnen stapt een meisje, van een jaar of 20. Een knot nonchalant op haar hoofd geplant, roze lippen. Om haar tengere lijf hangt een wijd, wit shirt, die te kort is en waardoor je haar navel ziet. Ze heeft een legging aan met een schreeuwend neonpatroontje. Daaronder draagt ze klassieke Adidas gympen.

Ik kijk naar mijn eigen voeten. Ik heb dezelfde gympen, al kocht ik de mijne in 2002 en dan voornamelijk omdat ze zo lekker lopen.

Dit is de bevestiging dat ik oud ben: als je opnieuw trends voorbij ziet komen die je zelf in je jeugd al hebt meegemaakt, weet je dat je oud bent. Revival of the ’80s.

Het is heet in de trein en ik vraag me af waarom ze geen airco hebben. Ik vraag me af sinds wanneer airco überhaupt bestaat. Bestond dat al in de jaren ’80? Veel weet ik er niet van, ik was een kleuter toen de jaren ’90 begon. Duplo, raketijsjes in de handbal kantine waar mijn vader training gaf, klittenbandschoenen met Turtles erop en die grote neon-gaas-strikken in het haar.

Ik haatte neon-gaas-strikken in mijn haar en jurkjes dragen deed ik ook niet. Liever klom ik in bomen en ik was geobsedeerd door Transformers. Dat kwam door mijn buurjongen Dirk. Dirk was een paar jaar ouder, ik denk al wel elf, en Dirk was stoer. Hij had een op afstand bestuurbare Transformer, en die wilde ik ook. Mijn moeder probeerde in eerste instantie nog Barbie’s, maar ik knipte vooral het haar kort van de poppen. Ook mijn eigen haar trouwens. Met mijn kleine, groene kinderschaartje, in de vorm van een konijn, liet ik mijn buurmeisje Fia op een mooie zomerdag mijn lokken kortwieken. Nu had ik kort haar, net als Dirk.

Na wat gejammer en gedram kreeg ik dan eindelijk mijn eigen op afstand bestuurbare Transformer. Met snoertje, dat dan wel. Ik was in de zevende hemel! Nu was ik net zo stoer als Dirk. Ik klom in bomen, stookte vuurtjes en vocht met vuisten terug als de jongen aan het einde van de straat me mepte.

Terwijl ik uit het raam van de trein kijk, denk ik aan wat mijn moeder laatst zei. “Herinner je je Dirk nog?” vroeg ze. Ik haalde me zijn slungelige gestalte voor de geest, zijn blonde haar en matje in zijn nek. “Dirk heet tegenwoordig Denise.”

Maar al te goed besef ik me hoe makkelijk het is om als meisje van Lego, Transformers en Turtles te houden, in bomen te klimmen en vuurtjes te stoken, zonder een jongen te moeten zijn. Ik wilde mijn Barbie’s niet, maar misschien had Dirk niets liever gewild dan ermee spelen.

Hopelijk kan Dirk/Denise nu de jaren ’80 overdoen op haar manier, met neon-strikken in het haar, felgekleurde leggings en een net te kort shirtje.

Gelukkig zijn we oud genoeg om het nog eens over te doen.

Alle zomerherinneringen lezen?
Back to the Breakfast Club door Jonas van der Zeeuw
Zomerhuisje aan zee, maar dan anders door Vera Bertens
Herinneringen aan een Amerikaanse zomer door Zita Bebenroth
Het mysterie van de verdwenen kwallen door Wendel Visser
Een les popgeschiedenis door Casper Boot
Feestjes, etentjes, Papiaments en blonde kraaltjesharen door Iris Vank
Op vakantie in Oostenrijk? Vermoord een paraglider! door Jasper Smit
Spaanse Pablo’s en een harpoenincident door The Holy Kauw Company (a.k.a. Mireille&Arno)

Blur

/6 Reacties/in , /door

Blur - Planet Fur
Blur - Planet Fur
Als de natuur haar seizoensveranderings-trukendoos weer tevoorschijn haalt, word ik erg onrustig als ik buiten ben. Ik wil niet constant mijn loodzware camera meezeulen, maar ik weet hoe hoe snel de pracht van een seizoenswisseling weer voorbij kan zijn en daarmee de kans om het vast te leggen. Dus maakte ik een wandeling door het bos (wat met die korte dagen en een dutjes makende baby nog best een uitdaging is). Uiteindelijk maakte ik de mooiste foto’s toen ik alweer bijna thuis was. De stoplichten aan het einde van de weg en de passerende auto’s veranderen in een prachtig bokeh-effect als je de lens van je camera van auto-focus op handmatig zet en niet scherp stelt. De paarse zweem in de bovenste foto is een heel klein stukje lichtreclame. Het is geweldig hoe fotografie me steeds blijft verrassen met al haar mogelijkheden. Zo jammer dat je niet met het begrip fotografie trouwen kunt. Ik zou het direct doen.

When nature starts to do its season changing tricks again I always get jittery when I’m outside and do not carry my camera. I feel this urge to secure these moments of beauty, especially since I know they can be over in the wink of an eye. So I took my camera en little Jet for a little stroll through the woods to capture autumn’s beauty. The photos I snapped just before I got home are the ones I love most. You get the bokeh effect by simply changing your lens’ auto-focus to manual and not focussing on your subject. The dots of lights are traffic lights and cars passing a crossroad. It amazes me how photography keeps surprising me in such a beautiful way.

Blur - Planet Fur
Blur - Planet Fur
Blur - Planet Fur

A pregnancy related post

/5 Reacties/in /door

Monster's Inc. Adidas
Little farmer's suit
Ik heb een hekel aan Disney Merchandise. Misschien omdat ik het ontzettend associeer met de jaren ’80 (ik had uiteraard vroeger ook zo’n neongeel gympakje met Minnie Mouse erop – superhip jonguh!), maar ik vind alles met de ouderwetse Disneyfiguren (Mickey, Minnie, Katrien, Donald, etc.) erop Vet Stom. Ik heb een hele goede vriendin in Disney-Dislike-Crime waarmee ik erover kan gruwen. Groot was dan ook ons plezier toen we samen een kamer in ons huis van behang aan het ontdoen waren tijdens onze grote verbouwing drie jaar geleden en er een levensgrote Mickey Mouse muurtekening tevoorschijn kwam. Ik geloof dat zij er nog nachtmerries van heeft (ik wel in ieder geval, haha!).

Aan de andere kant hou ik wél ontzettend van Pixar films, films die tevens uit de koker van Disney komen. Monster’s Inc. bijvoorbeeld is zo’n ontzettend grappige film dat ik inmiddels, zoals een echte geek betaamt, de halve film kan mee-quoten. Om die reden hou ik ook heel erg van de Monster’s Inc. babyslofjes die mijn Lief voor me meebracht. Vooral dat de stof (aqua-blauw met paarse stippen) hetzelfde patroon heeft als Sully’s vacht (één van de hoofdpersonen uit de film) maakt me steeds weer aan het lachen.

Het kopen van spullen voor ons kindje zal voorlopig echter nog wel even blijven voelen als ‘de Goden verzoeken’. Het voelt gek om al allerlei spul in te slaan terwijl het kindje er nog niet is, nog zo klein is, nog zo enorm zal moeten groeien voor het überhaupt levensvatbaar is. (Toch moet je ook in héle stevige schoenen staan om een babypakje met boerderijtafereel te weerstaan, wat mij niet lukte. Kijk hier voor nog een heleboel andere leuke kleding van o.a. Smafolk.)

We hebben nog wat groeiwerk te doen de komende maanden..die Minion en wij. Gelukkig hebben we nog even, alhoewel de tijd voorbij lijkt te vliegen!

A pregnancy related post about the super funny Monster’s Inc. shoes my Love brought home (even though I dislike old-school Disney merchandise, I do love Pixar’s Monster’s Inc.) and about buying stuff for our baby (which still feels a bit strange since our baby still has to grow a bit more before it’s even viable).

Buik